4 maja 2022 r.

Wodór za wszelką cenę?

Przez media krąży widmo: musimy opracować „technologię wodorową”, wtedy nasze problemy z magazynowaniem lotnej „zielonej” energii słonecznej i wiatrowej zostaną rozwiązane, podczas gdy jak wiadomo obecnie magazynowanie energii elektrycznej jest możliwe tylko w bardzo niewystarczający sposób w wysokogórskich zbiornikach wodnych i bateriach litowych. W gazie wodorowym przechowujemy nadmiar energii, który gromadzi się, gdy wiatr wieje za mocno lub słońce świeci zbyt jasno pomiędzy przerażającymi „ciemnymi spokojami”. Elektrolityczne rozszczepianie normalnej wody wytwarza następnie tlen i pożądany wodór.

Oczywiście, zgodnie z oficjalną linią, chcemy tylko „zielonego” wodoru, aby nie zagrażać jeszcze bardziej światowemu klimatowi. Czyli nie „szary” wodór produkowany z gazu ziemnego, bo to produkuje dużo CO2, więc nie jest lepszy – wręcz gorszy – niż bezpośrednie wytwarzanie prądu, czyli ogrzewanie gazu ziemnego w turbinach gazowych, jak to jest obecnie wykonywane na przykład w elektrowni Simmering w Wiedniu. Chcemy więc „zielonego” wodoru, który jest wytwarzany przez rozszczepianie wody z „zieloną” energią elektryczną, czyli energią pochodzącą głównie z wiatru i słońca, a być może także z elektrowni wodnych.