Odnawialny wodór produkowany przy użyciu w 100% odnawialnej energii elektrycznej do elektrolizy wody jest źródłem energii o niemal zerowej emisji gazów cieplarnianych, które Niemcy mogłyby wykorzystać w swoich wysiłkach na rzecz dekarbonizacji. Odnawialny wodór może być wykorzystywany w całej gospodarce, w tym w transporcie. W przypadku wykorzystania w transporcie wodór musiałby być dostarczany do stacji tankowania wodoru. Wodór może być produkowany w centralnym zakładzie i transportowany do HRS lub produkowany bezpośrednio na miejscu w HRS.

Rząd niemiecki podaje szacunki kosztów dla trzech wydajności Stacji Wodoru: 400 kg, 1000 kg i 2500 kg wodoru dziennie. Koszt obejmuje początkową inwestycję w trzy komponenty: zbiornik wodoru, sprężarkę i dystrybutory. Roczny stały koszt operacyjny obliczany jest na poziomie 4% kosztu kapitału.

Cena wodoru na pompie jest sumą kosztu produkcji wodoru i kosztu infrastruktury zasilającej. Cena wodoru na dystrybutorze różni się w zależności od obszaru kraju w wyniku wahań parametrów produkcji wodoru, a mianowicie ceny energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, taryfy sieci elektrycznej, ceny wody i podatków.

Koszt produkcji wodoru jest w największym stopniu czynnikiem wpływającym na ujednoliconą cenę wodoru na dystrybutorze. Wynika to z wysokich inwestycji kapitałowych zarówno w wytwarzanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, jak i elektrolizę wody. Szacuje się, że w miarę doskonalenia obu technologii cena wodoru na pompie będzie o 30% tańsza w 2030 r. i o 50% tańsza w 2050 r. w stosunku do poziomu z 2020 r.

W roku 2020 cena produkcji wodoru mieściła się w przedziale badania, który wynosi od 3 do 6,5 euro za kg wodoru. Jednak dla roku 2050 szacunki średniego kosztu wodoru odnawialnego w UE w każdym ze scenariuszy są niższe